Eens komt de grote zomer…..
 

De zomer ligt weer achter ons, de herfst is begonnen en straks staat de winter voor de deur. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ikzelf heb altijd gemengde gevoelend bij de herfst en de winter. Ja, het nieuwe kerkelijk seizoen gaat weer van start, vergaderwerk, soos, Bijbelstudiegroepen en kringen worden weer opgestart en voor veel mensen in onze gemeente brengt dat afleiding. Dat zijn pluspunten! Maar de dagen worden korter, het is eerder donker, kouder en natter buiten, mijn bloembakken op het balkon verwaaien in de stormen. En dat zijn nu juist elementen van deze seizoenen waar ik niet van houd. Natuurlijk kun je het binnen gezellig maken, daar zijn wij Nederlanders goed in, (geur)kaarsje en een bos bloemen op tafel, gordijnen dicht en TV aan. Maar toch merk ik aan mijzelf dat ik meer een lente- en zomermens ben. Lekker buiten, de warme zon op je huid, licht om je heen. Het lijkt wel, hoe ouder ik word, hoe meer ik hang naar de lente en zomer en hoe vervelender ik de herfst en de winter ga vinden. En ik merk in de contacten die ik heb tijdens bel- en bezoekmomenten dat velen van u ook de lente en de zomer prefereren.

Toch hebben we de herfst en de winter nodig. Dieren gaan in de winterslaap of trekken weg naar het Zuiden, de natuur sterft af en loopt in het voorjaar weer uit. Een ritme van afsterven en opstanding. Een ritme dat elk jaar terugkeert. Een ritme dat wellicht ook in ons eigen leven zichtbaar is? Afsterven aan de zonde en opstaan in de genade en vergeving van Hem die het voor ons verdiend heeft? Dagelijks naar jezelf kijken, weten ik doe mijn best, maar…. Ik val zo vaak op mijn levenspad. Toch hoeven we niet te wanhopen, als het stormt in je leven, als het donker is, koud en nat, we mogen leven in het Licht van Zijn vergeving.

Ik heb mij vaak afgevraagd hoe dat na de Wederkomst van de Here Jezus zal zijn. Als er een nieuwe schepping zal zijn…. Zal het dan altijd zomer zijn? Geen herfst en geen winter meer, geen afstervende natuur, geen winterdip. Een lied uit het liedboek van 1973 lijkt dat wel te suggereren, gezang 288. Ik vind alle coupletten erg mooi, maar geef u hier de verzen 1, 4 en 7 mee.
 

1) Eens komt de grote zomer, waarin zich ‘t hart verblijdt, God zal op aarde komen, in groene eeuwigheid. De hemel en de aarde, wordt stralende en puur. God zal zich openbaren in heel zijn creatuur.
 

4) Ook ons zal God verlossen uit alle pijn en nood, van t woeden van de boze, van t vrezen voor de dood, van aarzelen en klagen, verdriet en bitterheid, van alles wat wij dragen, van lijden aan de tijd.”
 

7) Dan zijn wij aangezeten in Gods verheven zaal, en zullen met Hem eten het eeuwig avondmaal. Dan schenkt de boom des Levens ons vrucht in overvloed, en van de stroom des Levens drinken wij daar met God.”
 

Zo zing ik mijzelf in donkere dagen moed in, soms uit volle borst, soms stamelend, naar woorden zoekend. Gelukkig mogen we elkaar bemoedigen en meenemen, we zijn samen gemeente, samen vormen we Zijn lichaam, samen zijn we “kerkfamilie”. En als u weet dat een van uw broers of zussen (figuurlijk) in het donker zit, last heeft van een winterdip of najaar depressie, zing dan samen! Draag elkanders lasten, ook dat is gemeenschap zijn.
 

Namens het pastorale team, met een broederlijke groet, Erik van den Berg-Kerssies